ســــــــــخت است...

ســــــــــخت است...

سخت است درک کردن دخـــــــــتری

که غـــــم هایــــــش را خودش میـــــداند و دلش ...

که همه تنـــــــــــــها لبــــخـــندهایش را میبینند ؛

که حســـــــــــــــرت میـــــخورند بـــخاطر شاد بودنـــــــــــش ...

بخاطر خنده هایـــــــــــــــــــش .....

و هیـــــــــــــــــــــچکس جز همان دختــــــــــر

نمیـــــداند چقدر تنهاســـــــت ...

که چقدر میــــــــــــــــــترسد ...

از باخـــــــــــــــــتن ...

از اعتــــــــــــــــمادِ بی حاصلش ...

از یـــــــــــــــــــــخ زدن احساس و قلبـــــــــــــــــش ...

از زندگـــــــــــــــــــــــی ...

دلمان که میگیـــــــرد.......

مــــــــــن تکــــــــــــــــرار نمیشوم

مــــــــــن تکــــــــــــــــرار نمیشوم

ولــــــــــــی ...

یـــــــــک روزمیـــــــــرسد کـــــــــه .

یک ملافـــــــــــــه ی سفیــــــــــــــــــــد پایان میـــــــــدهد

.به مــــــــــــــــــــــن ...

به شیطنـــــــــــــــــت هایم...

به بازیگـــــــــوشی هایـــــــــم...

به خنـــــــــــــده های بلنـــــــــدم...

روزی که همـــــــــــــه با دیـــــــــــــدن عکسم

بغــــــــــــــض میکنند و میـــــــــــــگویند:

دیوانــــــــــــــــــــه دلمان برای

شوخــــــــــــــــی هایت تنــــــــــــــــگ شده...

گفته باشم تنها زمانی اصرار کنید که ...

گــــفته باشــــم !.!.!

تنها وقتی برای ماندنِ آدم‌ها اصرار کنید که بدانید دیگر امیدی به ماندنشان نیست و فراموش نکنید
 
اصرارتان فقط برای این است که فردا نگویید «شاید اگر بیشتر تلاش می‌کردم نمی‌رفت».

کودکیـــــــــم

از هیچیه کودکیم  پشیمون نیستم جز اینکه ارزو داشتم بزرگ شم