رمان آنتی عشق9

انتی عشق9

به آینه خیره شدم ...
به ارایشی که صورتمو پوشونده بود ... ابروهام هشتی و به رنگ عسلی تیره بودند .... با چشمهام همخونی کامل داشت... اما موهام هنوز خرمایی بود... تنها چیزی که تغییر نکرده بود رنگ همونا بود ... ابروهام اونقدر نازک شده بودند که رسما خودمو نمیشناختم...
به لباس دکلته ی نباتی رنگم خیره شدم... با معذبیت تمام لبه ی لباس و گرفتم و کمی بالا کشیدم اما باز به سر جای اولش برگشت.... از این لباس متنفر بودم.. انگار لخت بودم! به سرویس طلا سفید تمام برلیان ... که برقشون عین تیر میرفت تو چشمم... به موهام نگاه کردم... پشت یه تاج خیلی کوچیک فر خورده بودند و صورتمو قاب میگرفتند ... هرچند نصف بیشترش مال من نبودند چون موهام کوتاه بود اینا همه پوستیژ و اکستنشن بودن...
به سایه ی غلیظ سه رنگ مسی و دودی کرمم خیره شدم...با این سه رنگ چشمهام با تبحر خاص ارایشگر کشیدگی خاصی پیدا کرده بود و عین وزغ بیرون زده بود همه ی صورتم انگار حدقه ی چشمم بود!!! ... یه بار دیگه به ابروهام نگاه کردم... لعنتی قرینه ی قرینه بود... دلم میخواست به همه چیز چنگ بزنم... موهام درست بود ... ارایشم تکمیل بود... رژگونه ی بژ و طلایی گونه هامو برجسته کرده بود و انگار دو تا حفره دو طرف لبم کنده بودن...
با این حال نمیتونستم به چیزی ایراد بگیرم... همه چیز انگار درست بود ... مارال کفش های طلاییمو جلوم گذاشت و گفت: زود باش دیگه ...
یخ کرده بودم... به ناخن های عین گرازم نگاه کردم .. این چه وضعش بود ... حس میکردم نمیتونم به هیچ جا دست بزنم... عین افلیجها انگشتهامو از هم باز کرده بودم ... روی ناخنم هام طرح مینیاتور زده بود ... واقعا این چه وضعش بود ...!
صدای خاله مستان که گفت: وای میشا خاله چه ماه شدی قربون شکلت برم ....
و صدای اذین و فرناز ومارال که تایید میکردن ...
دوباره به اینه خیره شدم ... مزخرف بود!!!
با صدای خاله مستان و اذین وفرناز که برام کل میکشیدن یه مانتوی سفید نازک و تنم کردم و شالی که از جنس پیراهن بلندم بود تا لختی شونه هامو بپوشونه و رو سرم انداختم.درست عین یه زرافه شده بودم!
صدای جیغ ارایشگر بلند شد که گفت: چیکار میکنی موهات خراب شد....
محلش نذاشتم ... ترجیح میدادم عین یه زرافه ی نسبتا محجبه برم تو کوچه ...
با صدای خاله مستان که گفت: میشا جان اون شال و از سرت بردار موهات خراب میشه ...
با تحکم گفتم: اینطوری راحت ترم خاله... دوباره به اینه نگاه کردم... از دگمه های مانتوم فقط دو تای اولی وبسته بودم... رسما عین یه زرافه شده بودم با اون رنگ نباتی و زرد و اون کفشهای پاشنه ده سانتی!انگار پاهامو گذاشته بودم رو وتر یه مثلث قائم الزاویه ! .... لعنتی همه چیز خیلی انگار جدی بود....
با صدای مارال که گفت: بابا هامین منتظرته ... نفس عمیقی کشیدم و اروم بدون اهمیت به اونها به سمت در رفتم و به ارومی از پله ها پایین رفتم...
در ورودی وباز کردم...
با دیدن هامین که توی یه کت و شلوار شیری میدرخشید سرمو پایین انداختم و دگمه های مانتومو تا انتهاش بستم... با این حال چاک پیراهنم اونقدر بلند بود که با وجود مانتو بازم از زانو به پایین پاهام بیرون بود ...
هامین بهم نگاه کرد .... هنوز سرم پایین بود و پایین لباسمو گرفته بودم که پاهام نیفته بیرون... به سختی قدم از قدم بر میداشتم... با دیدن جوبی که حد فاصل من تا در ماشین بود یه اه عمیق کشیدم که حس کردم چیزی دور بازوم حلقه شد... با دیدن دست هامین اخم کردم و دستمو از دستش بیرون کشیدم و به سمت پلی رفتم که چند متر اونطرف تر حد فاصل جوی اب تا جدول کنار خیابون وپر میکرد...
با اون کفش ها بااون چاک بلند .... با اون سوز سرما .... با اون یه لا مانتو... با اون ارایش غلیظ... با اون صدای لعنتی تلق تلق و اون سرویس جواهری که سرماش دور گردنم و دستهام حس میکردم و مثل یه طناب دار واسم بود ... به پل اهنی رسیدم... با اولین قدمی که برداشتم اه از نهادم بلند شد... قدم دومی در کار نبود چون پاشنه ی کفشم حد فاصل جاهای خالی پل فلزی گیر کرده بود ... خم شدم تا پاشنه ی کفشم و ازاد کنم ... اما تنگی کمر لباسم که فیت تنم بود بهم اجازه نمیداد راحت باشم...
اشک تو چشمام جمع شده بود و همه چیز و تار میدیدم و در حالی که از سرما دندون هام محکم بهم میخورد... فکر میکردم این زیادی واقعیه ... یه حس عجیب غریبی بهم میگفت تا وقتی از هامین بچه دار هم بشم و بچه هامون دانشگاه هم برن همه چیز شوخی شوخی پیش میره ...
اشکم دراومده بود ... با دیدن هامین که تند تند به سمتم میومد ونرسیده بهم با نگرانی پرسید: چی شده ...
هیچ جوابی جز جاری شدن اشکهام ندادم...
هامین خم شد و پیراهنمو کمی بالا داد.... به ارومی مچ پامو گرفت.... دستهاش گرم بود و تمام تن من یخ یخ...
انگار داشت مچ و ساق پامو نوازش میکرد .... با ارامش پاشنه ی کفشمو دراورد و دستمو گرفت و کمکم کرد تا به اتومبیل برسم .... درو برام باز کرد.
از سرما داشتم یخ میکردم... هنوز می لرزیدم... سرگیجه داشتم.... سرمو به شیشه تکیه دادم... اشکهام هنوز می باریدن ... فس فسم دراومده بود ... دندونام بهم میخوردند....
با حرکت ماشین اصلا یادم رفت بگم مارال واذین و خاله هم قراربود با ما بیان... امیدوار بودم به خاطر این سهل انگاری همه چیز بهم بخوره... واین فقط در حد یک امیدواری ساده و احمقانه بود... کمربندمو با تذکر هامین بستم... دوباره سکوت کرد...
در سکوت میروند... شاید تنها صدای موجود در ماشین همون فس فس من بود و ضربه های دندونام از لرزی که دیگه حالا مطمئن بودم از سرما نیست.
با احساس درد تو معده و دلم ... شدت ریزش اشک از چشمام بیشتر شد ... و متقابلا صدای فس فسم ...
هامین با کلافگی نچی کشید وگفت: بس میکنی یا نه؟ منم به اندازه ی تو مخالفم....
بهش نگاه کردم... با کلافگی زیر لب غرغر میکرد.
با صدای زنگ گوشیم دست تو جیب مانتوم کردم.... با دیدن شماره ی مهراب نفسم تو سینه حبس شد ... ریجکتش کردم و بهش پیام نوشتم که تا چند وقت میرم مسافرت و نیستم.... در اون شرایط این بهترین دروغی بود که میتونستم بهش بگم...
برام نوشت: سفر چه وقتی؟
براش نوشتم: به مناسبت عروسیه ...
نوشت: ان شا الله عروسی هامین خانه دیگه؟
اه از نهادم بلند شد...
جوابی بهش ندادم و اونم برام نوشت: باشه عزیزم ... خوش بگذره... مراقب خودت باش.
جوابی ندادم که دوباره پیام اومد... یک جمله بود ... یک جلمه ی دو کلمه ای... دو کلمه ای که روی هم هشت حرف میشد... دوستت دارم!
نفسمو سنگین بیرون فرستادم... من داشتم چیکار میکردم.... داشتم چه غلطی میکردم... میشا یه نگاهی به خودت بنداز ... لعنتی کنار کی نشستی؟
مگه مهراب دوست پسرت نیست... مگه همونی نیست که تو بهش می بالیدی و میگفتی دوست عادی.... دوست عادی... پس چه مرگته؟... پس چرا الان لال شدی ... چرا بهش نمیگی کنار نامزد عزیزت نشستی و قراره بری محرمش بشی؟ هان... دِ بگو دیگه لعنتی... بگو نامزدیته.... بگو مسافرت نمیری... بگو .... بگو.... بگو....
سرمو به پشتی صندلی تکیه دادم وهامین گفت: کی بود؟
جوابشو ندادم.
با لحنی که خیلی برام مشخص نبود اما میتونستم حدس بزنم که حرصیه گفت: مهران بود درسته؟
همچنان جوابشو ندادم... حتی اشتباهش رو هم در به کاربردن اسم مهران تصحیح نکردم... مهران نه و مهراب! حتی جواب خودمم نمیدادم!
هامین با مسخره گفت: بهش نگفتی نه؟
در سکوت من همچنان ادامه داد: بهتر نبود بهش بگی که من نامزدتم... هرچند سوری اما ما امروز قراره به هم محرم بشیم... این یکی سوری و غیرسوری نیست... شوخی شوخی داره جدی میشه... میفهمی میشا؟ بهتر بود بهش میگفتی... حتی خوشحال میشدم تو مراسممون باشه ...
صدای هق هقم و خفه کردم...
هامین با حرص گفت: هر چند یکی از مخالفین صد در صد این مراسمم.... این که یکی برام تصمیم بگیره .... اما مجبورم تو رو تحمل کنم ... البته من که میخواستم همه چیز تموم بشه.... تو اصرار داشتی که تو شرایط پدرت چیزی نگیم...
حس میکردم دارم خفه میشم.... سعی کردم نفس عمیق بکشم.... سرمو به شیشه چسبوندم.... سرمای شیشه هم نمیتونست درد و سنگینی سرمو التیام ببخشه.... دنبال دگمه ای بودم تا شیشه رو پایین بکشم....
هامین با تندی گفت: من منظور کاراتو اصلا نمی فهمم... هرچند هیچ علاقه ای هم به فهمیدنش ندارم.... اما ترجیح میدم با طرف مقابلم صادق باشم... پس تا وقتی که تو شرایط اجباری و متقابل هستیم باید با هم صادق باشیم.... صداقت میشا .... اگه اون دوست پسرت بهت زنگ میزنه حرف میزنه هرچیز دیگه باید به من بگی .... فهمیدی میشا؟ این اولین قانونیه که تا بیان مخالفتمون باید در قبال هم اجراش کنیم... شنیدی چی گفتم یانه؟
دیگه نفسم بالا نمیومد...
با سرگیجه ی وحشتناکی که گیرش افتاده بودم به سختی دست سر شده امو بالا اوردم و دوتا به شیشه کوبیدم.... دلم میخواست دستگیره رو باز کنم وخودمو از اون محفظه ی تنگ و خفه بیرون پرت کنم...
با صدای هامین که دوباره گفت: نشنیدم جوابتو.... قبول کردی دیگه؟
دستمو به گلوم گرفتم... دوباره به شیشه کوبیدم...
با صدای هول هامین که فوری گفت: چی شده؟
وترمز کاملا ناگهانی ماشین ... هامین از پشت فرمون پیاده شدو به سمت من اومد و در وبرام باز کرد.... کمربندمو هم باز کرد و دستمو گرفت...

با چند تا سرفه حس کردم هوای یخ وسوزناک وارد ریه هام شد.... به لحظه نکشید که صدای بلند گریه کردنمم متعاقب نفس کشیدنم بلند شد...
صدای پوف هامین و شنیدم.... باز از سرما داشتم میلرزیدم.... حتی میدونستم که از زانو به پایین پای راستم هم بیرونه ... اما برام مهم نبود... من نباید تو این شرایط قرار میگرفتم... تنها چیزی که ازش مطمئن بودم همین بود .... همین بود که من این تصمیم های اجباری و نمیخواستم...
هامین از جاش بلند شد وبه کاپوت ماشینش تکیه داد...
حالم از خودمو زندگیم بهم میخورد.... از اینکه مجبور بودم بخاطر رضایت و خوشایند دیگران سکوت کنم... پس رضایت من چی؟ پس خوشایند من چی؟
مگه من ادم نبودم؟ مگه حق نداشتم برای خودم و زندگیم تصمیم بگیرم؟ اجبار کجای زندگیم بود؟ عین یه سرطان افتاده بود به جون اینده ام... رو دربایستی عین بختک افتاده بود روی اظهار نظرم... سلامتی پدرم.... بابای نازنینم در گروی همین اجبار بود .... میتونستم بهش بگم؟ اسمم افتاده بود رو زبونا... همسایه ها تبریک میگفتن.... خیلی وقت بود از عزتی و دار و دسته ی خواستگاراش خبری نبود اونم دست از سرم برداشته بود... حتی اون عرفان معتاد هم میدونست... همه میدونستن که من شیرینی خورده ی پسرخاله امم... همه منو مجبور کردن که تصمیم بگیرم... که راضی باشم که خوشم بیاد .... از کسی راضی باشم که رضایتمند بود ... از کسی خوشم بیاد که .... بی انصافی بود ... من نمیخواستم... من راضی نبودم.... من خوشم نمیومد... من اجبار نمیخواستم.... و تنها چیزی که نمیذاشت فکر کنم که من میتونم در اینده قید همه چیز و بزنم و با هامین مخالفت کنم همین بود که همه میدونستند ... ! چیزی و میدونستند که من نمیخواستم وتظاهر میکردم به خواستن.... این عذاب اور بود ... این که مهمترین شخص زندگیم هم باید میدونست.... مهراب هم باید زیر و بم این بازی و میدونست ولی من لال شده بودم تا دلشو نشکنم... تا از روی خودخواهی نگهش دارم.... که داشته باشمش که نمیخواستم بگم ... که من لعنتی... من احمق... من بیشعور.... چرا همون روز اول نگفتم هامین نه ... چرا هامین نگفت نه .... چرا!!! همه افتاده بودن تو زندگی من .... زندگی من ... نابود شد.... به همین راحتی.... با پس و پیش کردن زمان همه چیز داغون شد... حالا من بودم که تو رنگ نباتی یه لباس باز باید مثل یک دلقک تمام عیار نقش یک عاشق پیشه رو برای کسی بازی میکردم که تمام تقصیرات و انداخته بود گردن من و میگفت باید به قوانین محرمیتمون احترام بذارم و اجراشون کنم.... درست همون لحظه ای که از کسی که تمام مدتی که شناخته بودمش جز خوبی هیچی ازش ندیده بودم میشنوم میگه دوستت دارم... اون نامزد من نیست اما میگه دوستم داره... اون هیچ کس من نیست اما میگه دوستم داره .... اما کسیکه امروز کنارم نشسته و میخواد نامزدم باشه و تا دقایقی دیگه محرمم... حرف از قانون میزنه . از صداقت میگه... !!! این رسمش نبود... این منصفانه نبود ... این رویای من نبود ... !
نمیدونم چقدر گذشت... اروم تر شده بودم....افتاب گیر وپایین دادم.... ارایش صورتم هیچ تغییری نکرده بود... تمام امید کوچیکم به این بود که ارایشم خراب بشه وبهم بخوره... !
اما انگار از زمین و زمان با من لج کرده بودند ....
هامین مقابلم ایستاد وگفت: بهتری...
بهش نگاه کردم .... خم شد وگفت: داری یخ میزنی....
نفس عمیقی کشیدم و گفتم: کاش میشد همه چیز خواب باشه... تو هنوز فرانسه باشی... منم هنوز...
میون کلا مم اومد وگفت: تو هم هنوز با مهران باشی؟
بهش نگاه کردم...
پوزخندی زد وگفت: اگه فقط یه دوست معمولی بود اونم امشب تو مراسم نامزدیمون دعوت داشت .... مگه نه؟
هامین: میشا ...؟
بهش نگاه کردم...
هامین: دوستش داری؟
میدونستم منظورش مهرابه یا به قول خودش مهران.... اما گفتم: کیو؟
هامین هم میدونست من منظورشو فهمیدم با این حال گفت: مهران ؟
خنده ام گرفت... من همچین کسی و نمیشناختم...! مهرانی تو زندگی من وجود نداشت.

خنده ام گرفت... من همچین کسی و نمیشناختم...! مهرانی تو زندگی من وجود نداشت.
تو چشمهاش نگاه کردم.... سه تیغه کرده بود.... خوش تیپ شده بود ..... واقعا درا ون لباس میدرخشید... جوابشو ندادم.... فقط دستمو دراز کردم و کراواتشو کمی تنگ تر کردم .... حالا جذاب تر شده بود.
هامین لبخندی زد وگفت: توهم خوشگل شدی...
با کمی مکث به اون سمت خیابون نگاه کردم وگفتم: من دلم اب انار با گل پر زیاد میخواد...
با تعجب بهم نگاه کرد....
به رو به رو خیره شدم وگفتم: قانون شماره ی دو .... تا وقتی نامزدمی... بهش نگاه کردم وگفتم: مثل نامزدم باش! این یه قانونه دو جانبه است...
لبخند عمیقی زد که درک معنی عمیق بودنش برام سخت بود ... با دیدن ردیف دندوناش بی اراده یه لبخند محو زدم و اونم در اتومبیل وبست و به سمت اون ور خیابون رفت...
با چشمهای پر از اشک دوباره به اینه خیره شدم... سعی کردم بیشتر از این حس نکنم چقدر بدبختم که ا جازه دادم کسای دیگه برام تصمیم بگیرن!
با برگشتنش در حالی که می لرزیدم از ماشین پیاده شدم... و به کاپوت تکیه دادم...
نی و تو دهنم گذاشتم و اون مایع یخ و ترش ونمکی و به حلقم که طعم اشک میداد فرو بردم...
هنوز دلم میخواست گریه کنم... هیچ سبک نشده بودم... عصبانی نبودم .... پشیمون بودم.... از سکوتم... از حماقتم ... از صبرم.... زندگیم همه شده بود بازیچه .... شده بودم یه عروسک خیمه شب بازی که خاله ام داشت باهام بازی میکرد.... منم هیچ کاری نمیکردم... حتی سعی نکردم مخالفتمو ابراز کنم...
از بعدش میترسیدم.... از بعدی که هامین میگفت همه چیز تموم میشه .... اما نمیشد... و مطمئن بودم به همین راحتی تموم نمیشد.
در سکوت اب انارمونو خوردیم... با صدای زنگ موبایل هامین بهش نگاه کردم...
هامین: الو سلام مامان ...
-وای... من یادم رفت شماهم هستید...
-چی؟ فیلم بردار؟
-نه مامنتظر نموندیم...
-نه میشا چیزی به من نگفت...
-باشه.... چشم...
-چشم مامان...
-زود میایم...
-شما الان خونه هستید؟ بله... باشه.... فعلا.
و تماس و قطع کرد وگفت: چرا به من نگفتی اذین و مارال و مامان و هم باید با خودمون میاوردیم؟
با حرص گفتم: من اصلا تو شرایطی هستم که فکر کنم و چیزی یادم بمونه؟
هامین لبخندی زد وگفت:فیلمبردار هم قرار بود از صحنه ی خروجتون فیلم برداری کنه .... مثل اینکه ما عجله کردیم اونا رو قال گذاشتیم...
نفس عمیقی کشیدم و گفتم: خاله عصبانیه؟
هامین خندید وگفت: نه بابا ... میگفت ما رو پیچوندی که زودتر با نامزدتت بری عشق وحال...
با کلافگی بهش نگاه کردم....
هامین لبخندی زد وگفت: سوار شو بریم اتلیه....
قبل از اینکه جیغمو بشنوه لیوان پلاستیکی خالی اب انار و از دستم گرفت و به سمت سطل مکانیزه رفت و کمی بعد سوار ماشین شد و منم سوار شدم.
با حرص گفتم: کجا بریم؟
هامین یک تای ابروشو بالا داد وگفت: خوب اتلیه دیگه ... مامان وقت گرفته...
خواستم بگم باز مامان مامانت شروع شد .... که فکر کردم کمتر از خاله خاله کردن های خودم نیست.... جدی جدی خاله مستان داشت واسمون تصمیم میگرفت و من و هامین هم که ادعای استقلال و عقلمون میشد در سکوت همراهیش میکردیم... اینجور که از ظواهر امر پیدا بود واقعا باید به اسم بچه هامون فکرمیکردم!!!چون احتمال داشت که اونو هم خاله جان زحمتشو بکشه ...
یه لحظه به هامین نگاه کردم... پدرخوشتیپی میشد...!
گردنمو چپ و راست کردم وصدای ترق ترق استخونام بلند شد.... یه بار دیگه از این فکرا کردی نکردی هاااا... حالیته مرضیه خانم!
خودم به خودم برای تنبیه این فکر مزخرف گفتم مرضیه .... حالا تا میتونستم باید به خودم فحش میدادم مرضیه و مرض!
به هامین نگاه کردم و سعی کردم ذهنمو از فکر اینکه اون چه پدر خوشتیپی میشه و در کل یه شوهر خوش تیپ هم میتونه باشه پاک کنم و با غیظ گفتم: حداقل تو مسائلی که خودمون میتونیم تصمیم بگیریم که نباید زیاده روی کنیم؟
هامین: منظورت چیه؟
با حرص گفتم: الان اتلیه رفتنمون خیلی ضروریه؟ خوب ما میتونیم نریم اتلیه .... این نامزدی که واقعی نیست...
هامین: خب چرا نریم؟
با جیغ گفتم: خوب چرا بریم؟
هامین لبخند فاتحی زد وگفت: بعد مراسم یه دفتر چهل برگ برات میخرم دو صفحه مشق شب داری....
باگیجی بهش نگاه کردم و خندید و با شیطنت صداشو نازک کرد و با ادای من گفت: تا وقتی نامزدمی مثل نامزد باش.... یادت رفت؟ بیست بار از روش مینویسی...
با داد گفتم: اولش گفتی دو صفحه .... و رومو برگردوندم سمت پنجره...
هامین : هر صفحه ده خطه... دو صحفه میشه بیست خط... بیست خط هم تو هر کدومش یه جمله بنویسی میشه بیست بار.... و بلند بلند خندید.
سعی کردم لبخندم و پنهان کنم هرچند موفق شدم اما میل شدید ی به خندیدن داشتم... !
=======================

درحالیکه مانتومو به یه میخی اویزون کردم نگاه سنگین هامین و به خودم حس کردم .... به سمتش چرخیدم... یه جورایی با تحسین و ذوق نگام میکرد... انگار بار اولشه داره منو می بینه...
وبیشترین میدون دیدش دقیقا زیر گردنم بود و همینطور پایین میرفت تا سر چاک پیراهنم... دوباره از اون پایین نگاه میکردم ومیومد بالا ...
منم زل زده بودم بهش ببینم کی چشم چرونی کردنش تموم میشه که خوشبختانه فهمید و به طرزواضحی نگاهشو به یه سمت دیگه دوخت....
پوفی کشیدم و فکر کردم اسم بچه هامونو خودم انتخاب میکنم...!!! لعنتی .... این پسره جدا دیوانه شده ... خدا رحم کرد خودش بحث دوست نداشتن و این حرفها رو وسط کشید.
دختر جوونی جلو اومد وگفت: اقا داماد شما تشریف ببرید اون اتاق عکس های تکی تونو بگیرید .... منم عکس های تکی خانمتونو میگیرم...
هامین قبول کرد و دختره لبخندی بهم زد وگفت: شوهر خوشتیپیه....
و رو بهم گفت: بشین رو مبل ...
و به مبل پرنسسی بنفشی اشاره کرد ... ژست عکسهایی که میگفت بگیرم جالب بود .... کلی با ژست ها خندیدم....فکر کنم این فیگور ها رو هم بازیگرای هالی وود هم نمیگرین....
توی تمام اون ژست ها ... از یکیش خیلی زیاد خوشم اومد... اونم وقتی بود که پنکه رو که درست رو به روم بود و روشن کرد و درحالی که موهای فر شده امو رو به عقب هول میداد بهم گفت پامو از چاک پیراهنم بیرون بذارم ... به حرفهاش گوش دادم... انگشت اشاره ی دست راستمو روی لب پایینم گذاشتم و دست چپمو روی رون پای چپم...!
یه عکس تمام قدی بود... وقتی که عکس وبهم نشون داد کلی از تیپ و ژستم خر کیف شدم... موهام به حالتی که باد بهش خورده بود خیلی قشنگ رو هوا پخش بود و پیراهنم که فیت تنم بود تمام انداممو نشون میداد... کفشمم تو عکس معلوم بود .... خدایی سلیقه ی اذین حرف نداشت...
با دیدن هامین که منتظر بود تا عکس های دو نفره رو بگیریم یاد عکس های نامزدی یکی از بچه های یونی افتادم...
یه عکس بود که دختره و پسره همدیگه رو بوسیده بودن و کلا پسره تو هر حالتی داشت دختره رو می بوسید ... با این تز های دختره بعید نمیدونستم که همین حالت ها رو برای من و هامین در نظر بگیره ...
هامین جلو اومد ... اولین عکس روی همون مبل پرنسسی انداخته شد... در حالی که من روی مبل نشسته بود و هامین روی دسته ی مبل ... و جفتمون بهم نگاه میکردیم ...
ژست های بعدی هم در نزدیکی هم قرار میگرفتیم و من همش خدا خدا میکردم این دختره دیگه بیشتر از این برای خودش تز نده...
البته خیلی طول نکشید چرا که گفت : خوب اقای داماد پشت عروس خانم بایستن .... عروس خانم موهاتونو کنار بزنید ... اقا داماد پشت گردنشونو ببوسید ...
قبل از اینکه متوجه چیزی بشم هامین خودش تمام حرفهای عکاس و روم اعمال کرد ... با صدای چیلیک دوربین اصلا نفهمیدم کی پشت گردنمو بوسید ...
از سرعت عملش حرصم گرفته بود... درسته این نامزدی سوریه ... اما اومدیم و شاید یکی خواست یه دو دقیقه این عملیات طول بکشه ... اون وقت چی؟
باصدای دختر عکاس که گفت : عروس خانم روی مبل بخوابید...
با استیصال بهش نگاه کردم... بابا این کارا چیه ... بخدا این نامزدی سوریه ...
نفسمو سنگین بیرون دادم و روی مبل نشستم...
دختره داشت به هامین یه چیزایی و توضیح میداد...
تا به خودم بجنبم... هامین شونه هامو گرفت و روی مبل تقریبا پرتم کرد و کمی بعد زانوشو لبه ی مبل گذاشت و صورتشو به صورتم نزدیک کرد...
با صدای چیلیک دوربین ... در دو سه زاویه ی مختلف که دختره خودش دور خودش میچرخید و عکس مینداخت دوباره به سمتم اومد واز چاک پیراهنم استفاده کرد وزانو و پامو انداخت بیرون...
ضربان قلبم اصلا روی ریتم همیشگی نبود ... هامین هم یه جورایی شده بود ...
صدای دختره رو نمیشنیدم... فقط تو چشمهای قهوه ای هامین خیره شده بودم... نفسهاش به صورتم میخورد... داشتم عرق میکردم...
هامین نزدیکتر شده بود ... لبخندی زد و با صدای دختره که گفت: عروس خانم لبخند... وچیلیک دوربین و فلاشی که خورد به صورتهامون...
هامین هنوز تو همون حالت مونده بود...
صدای دختره اومد که گفت: عالیه ... همینطوری بمونید... عروس خانم نگاه به دست من کن...
چشمامو به سختی از هامین گرفتم و به کف دست اون دختره نگاه کردم...
ضربان قلب هامین... نفس هاش و بالا پایین شدن سینه ی ستبرش و کاملا لمس میکردم.... دستشو بالا اورد و موهامو کمی کنار زد.
دوباره بهش نگاه کردم... چشمهاش و نگاهش برام عجیب غریب بود ... این هامین با هامینی که اولین بار توی سالن خونه دیدمش فرق داشت ...
این هامین اونی نبود که بهم گفت : دوستم نداره .... این نگاه ... این ضربان تند و نفس های تندش...
لبهاشو روی لبهام گذاشت ... چشمامو بستم دیگه نمیتونستم بهش نگاه کنم ... صدای چیلیک دوربین و فلاش و حس کردم ... !
هنوز داشت منو می بوسید ...
واون دختره ی لعنتی هنوز داشت عکس میگرفت...
بعد از چند لحظه با صدای دختره که گفت: عالی بود ... مرسی... خوشبخت باشید ...
یه فشار کوچیک دیگه به لبهام داد و چشمکی بهم زد و به ارومی ازم فاصله گرفت ... دوباره به صورتش نگاه کردم... به حالت چشمهاش... به نبض شقیقه اش... به لبخندش...
دستشو به سمتم دراز کرد و به ارومی منو بلند کرد.
دستشو پس زدم... به سمت دیواری که مانتوم بهش اویزون بود رفتم ... مانتومو پوشیدم... اون شال و هم روی سرم انداختم و بی توجه به عکاس و هامین از اتلیه بیرون اومدم...
تمام تنم داغ کرده بود... از خوردن سوز سرما به صورتم عین ابی که روی اتیش میریزن اروم شدم...
با سرانگشت به لبهام دست کشیدم... اون واقعا منو بوسید؟ یعنی من گذاشتم این کار وبکنه؟ دلم میخواست دهنمو بشورم.... اما حتی سعی نکردم با پشت دست لبهامو پاک کنم... ذهنم بهم نهیب زد بخاطر رژ لبمه ... اما ... !!!
صدام کرد...
محلش نذاشتم... در ماشین و برام باز کرد ... اروم سوار شدم ... کمربندمو بستم و به روبه رو خیره شدم.
هنوز داغ بودم... تا به حال دوبار تجربه داشتم کسی منو ببوسه ... البته نه این مدلیش اما مهراب خیلی سعی کرده بود بهم نزدیک بشه ... گاهی زیادی مهربون میشد و منو بغل میکرد و هر بار با واکنش تند اتیشی من مواجه میشد ... هربار هم به غلط کردن میفتاد ... دوبار گونه امو بوسیده بود... همین ... اما هامین...
نفسمو مثل فوت بیرون فرستادم....
بعد از سکوت طولانی ای که بینمون بود هامین با لحنی کاملا خونسرد گفت: از دستم ناراحت شدی؟
نمیدونستم چه جوابی بهش بدم... بگم اره خیلی... بگم نه اصلا ... بگم نمیدونم... بگم حالم ازت بهم میخوره... بگم ازت خوشم میاد...
هامین دوباره پرسید: باهام قهری؟
باز جوابشو ندادم... موضوع این نبود که ناراحت شدم ... موضوع این بود که این حرکتش کاملا عمدی بود... با وجودی که میدونستم عمدیه اما نه ناراحت شده بود ... نه گله کرده بودم... نه هیچ چیز دیگه...
درست مثل همون وقت که توی بیمارستان بغلم کرده بود ... اون موقع بهش احتیاج داشتم... اون موقع که لازمش داشتم شکایتی نداشتم ...
حالا باید میگفتم چرا بهم نزدیک شدی؟ چرا منو بوسیدی... یا هزار تا چرای دیگه که هر لحظه بیشتر وبیشتر سردرگمم میکرد... من حالم خوب بود ... من میدونستم که دور و برم چی میگذره ...
این هامین بود.... پسرخالم ... کسی که همبازی کودکیم بود ... کسی که همیشه اذیتم میکرد... کسی که ... تو کودکی هم ... میخواستم خودمو گول بزنم؟! کسی که ... کسی که ... کسی که...
اجازه نداد فکرم تکمیل بشه ...
دستشو روی دستم گذاشت وگفت: میشا ... من منظوری نداشتم...
بهش نگاه کردم و دستمو از توی دستش بیرون کشیدم وگفتم: میدونم ... چون اصلا نباید منظوری داشته باشی...
حس کردم صورتش دچاریک بی تفاوتی شد و به طور نامحسوسی در هم رفت ... با این حال برام مهم نبود...
من ترجیح میدادم تو افکار و درگیری های خودم غرق بشم و فکر نکنم که نامزد سوریم طوری منو بوسید که ... !
ترجیح دادم فکر کنم زیادی براش هوس انگیزم و غریزه ی مردونه اش باعث شد فکر کنه میتونه منو ببوسه ... ترجیح میدادم به این جنبه نگاه کنم که هرچی باشه هامین یه پسره و من یه دخترم... ترجیح میدادم فکر کنم هامین غریزی عمل کرده ... ازروی هوس منو بوسیده... یه لحظه اختیارشو از دست داده... ترجیح میدادم اینطوری فکر کنم تا ... تا اینکه فکر کنم اون ... اون و نگاهش.... اون و بوسه اش... تابه حال طعم بوسه نچشیدم که روش بخوام اظهار فضل کنم.... من دریه صورت میتونستم ببخشمش و بیخیال باشم اونم زمانیه که ترجیحا فکر کنم اون بی اراده منو بوسیده و همین وبس... دلم نمیخواست بیشتر این مسئله رو بشکافم و برای خودم تجزیه اش کنم... دلم نمیخواست بیشتر راجع به اون لحظه فکر کنم .... من به اندازه ی کافی خسته بودم.... من نمیخواستم... هیچی نمیخواستم... هیچ فکری نمیخواستم... هیچ حسی نمیخواستم... من درگیر بودم.. درگیر اینده ای که هیچ کجاش مشخص نبود ... اگر یک درصد حرفهای خاله مستان که قبل از اومدن هامین زده بود صحت داشت ... اگه واقعا هامین می بود که منو دوست داشت ومن بودم که بی احساس بودم بیشتر تکلیفم با خودم و زندگیم و اینده ام مشخص بود اما حالا... الان ... نگاه هامین با حرف زبونش... امیدوار بودم هیچ فرقی نداشته باشه ... امیدوار بودم که اون درگیر نشده باشه ... من دلم نمیخواست اجباری زندگی کنم ... اونم با کسی که هیچ میلی به من نداره اما غریزه اش بهش غالب میشه ... لعنتی... !
باز کاری کردم که پشیمون شدم... باز محولش کردم به بعد و اون لحظه هیچ غلطی نکردم... اگر همون لحظه که خاله مستان پیشنهاد ازدواج میداد یه کلمه میگفتم نه ... یا حتی حالا اگه هامین نزدیکم میشد ومیگفتم نه ... خدا بکشتت که همه سنگ قبرتو بشورن که یه " نه" نمیتونی بگی.... که همه ی زندگیت به همین دو حرف بند بود و تو بند و به اب دادی... لعنت به تو و افکار مزخرفت....
هامین بازندگیم چه کردی... با اومدن ناگهانیت... با دیدارهامون ... با حرصی که ازت میخورم .... با محبتی که بهم کردی... با دادی که سرم زدی... با خاطراتی که برای جفتمونه ... با بوسه ای که دوست ندارم فکر کنم از روی عمد نبود ... اما مجبورم به خودم بقبولونم که این یه حرکت کاملا غیر اراده ای بود... این تویی میشا .... تویی که ...!
من درگیرم .... من روانی شدم... دیگه هیچی نمیدونم... هیچی نمیخوام... دلم هیچی نمیخواد.... دلم نمیخواست فکر کنم... دلم نمیخواست باز مرور لحظه ی پیش و کنم و عین دخترهای احمق فکر کنم که کاش دوباره تکرار بشه ... ! چیزی که عقلم میگفت محاله و دلم هم میگفت محاله ... اما جایی از وجودم بود یه بخش سوم .... که حتی نمیدونستم منشاش کجاست... شاید اگه یه بارم به مهراب این اجازه رو میدادم.... سرمو تکون دادم ... الان ذهنم به اندازه ی کافی مشغول بود ... چشمام و بستم ونفس عمیقی کشیدم.... نفسمم سرد بود ... باز سردم شده بود... باز داشتم به هامین ونفس های گرمش فکر میکردم...!
این درحالی بود که اصلا دلم نمیخواست راجع به نفس های گرمش هیچ ایده ای داشته باشم.... دلم نمیخواست فکر کنم که اون میتونه اونقدر خوب باشه که بشه روش فکر کرد و تمام مرضیه گفتن هاشو ندید گرفت... میشه اونقدر خوب باشه که از تمام اذیت و ازارهای خاطرات شیرین بچگی هامون چشم پوشی کنم... و دلم نمیخواست فکر کنم که تمام اون خاطرات الان بهترین لحظات زندگیم بودن و از وقتی هامین رفت...
خفه شو...!!!
اینو عقل وذهن و همون قسمت سوم وجودم فریاد زد...
من دلم نمیخواست خیانت کنم... !!!

با توقف ماشین به ارومی از اتومبیل پیاده شدم... هامین کنارم ایستاد ... ساعت 5 بعد از ظهر بود... گرسنه نبودم... یعنی اگرم بودم اونقدر فکر داشتم که اصلا به گرسنگی فکر نمیکردم....
با دیدن اذین که داخل باغ بود و ما رو دید کل کشید و سرمو پایین انداختم.. با اینکه ساعت پنج بود اما اکثر مهمونها حضور داشتند و خیلی طول نکشید که جلوی در از دود اسفند و بوی خون یه گوسفند بیچاره که داشت دست و پا میزد پر شد... بادیدن عمو رسول که اول منو محکم به اغوش گرفت و پیشونیمو بوسید و بعد هامین ... با دیدن پدرم که ارمین کمکش میکرد راه بره و به سمت هامین اومد و اونو پدرانه بغل کرد.... با دیدن اشکهای مامانم... کل کشیدن و ذوق و شوق خاله مستانه ...
حرص وجوشی که تو صورت ندا و نسرین بود و مادرشون مهرنوش خانم... که خون خونشونو میخورد و بنفشه خانم همسر عمو ضیا که حتی جلو هم نیومد و خیلی های دیگه که پچ پچشون و میشنیدم ... میدونستم میگن این در حدش نیست و هنوز برام مشخص نبود این حد و میزانی که اینقدرازش دم میزنند بر چه اساسیه ... کی چطور میفهمه من از هامین کمترم یا اون از من بیشتره ... اینو از نگاه هاشون میتونستم بفهمم ..... با تمام ادعای افکار عاقلانه ام اونقدر دهن بین بودم که حرف مردم و عکس العمل هاشون زیادی برام مهم بود... با تمام ادعایی که میدونستم مردم چی میگن برام مهمه اما طوری وانمود میکردم که مهم نیست مردم چی میگن.... با تمام شخصیت محکمی که سعی میکردم حداقل وانمود کنم محکم وسختم اما این نقطه ضعفم بود ... من از این مردم و حرفهاشون و دخالت هاشون بیزار بودم و هیچ کس نمیتونست اینو درک کنه ... چون هیچ وقت موقعیت این پیش نیومده بود که تا این حد حساس بشم و برام مهم باشه که اونها راجع به من چی میگن.... ولی حالا انگار باید به دهن هاشون نگاه میکردم... به پشت چشم نازک کردن هاشون نگاه میکردم... باید روی تک تک حرکاتشون فکر میکردم و تفسیرشون میکردم...
هامین خودشو بهم رسوند و دستمو محکم گرفت.... یه لحظه از این کارش ممنون شدم... بعضی نگاه ها تحملشون واقعا سخت بود.... عین یه تیر بود که به سمت ادم پرت میکردند ....
اون لبخند های مصنوعی... اون از بالا به پایین نگاه کردنشون. ... دلم میخواست داد بزنم اونی که کمه من نیستم.... به ارومی به سمت جایگاهی که برامون درست کرده بودند رفتیم.... مانتومو دراوردم.... مجلسمون مختلط بود ...
سعی میکردم خودمو اروم نگه دارم و فکر نکنم که هرکس با طرف مقابلش صحبت میکنه راجع به منه ...
روی صندلی نشسته بودم... از سرما داشتم یخ میکردم ... هرچند بخاطر جمعیت و ابتکار مشعل های کوچیک اتیش که جای جای باغ وجود داشت هوا چندان به نظر سرد نمیومد ... با این حال پوستم مثل مرغ دون دون میشد... اون شال هم روی شونه هام انداخته بودم... یه جورایی از پوشیدن لباس معذب بودم... با همه ی زیباییش صحیح نبود ... به اذین نگاه کردم که توی یه لباس زرشکی مدل ماهی دکلته که کت کوچیکی روش پوشیده بود خوشگل شده بود ... با حرص فکر کردم لباس خودش کت داره ... واسه من ... !!!
با دیدن نسرین و ندا که گوشه ای نشسته بودن و لباسشون یک وجب پارچه بود نسبتا از عذاب وجدانم بابت پوشیدن لباسم کم شد...
سعی میکردم شالمو مرتب کنم که هامین گفت: چقدر وول میخوری؟
با حرص گفتم: لباسم بازه ... کاش جدا بودیم...
هامین: چی جدا بود؟
- مردونه زنونه اش میکردن دیگه ... لباسم ناجوره...
هامین: خوب مگه خودت انتخابش نکردی ؟ همون موقع که خریدیش باید بهش فکر میکردی...
-من انتخابش نکردم... منم نخریدمش...
هامین:مگه میشه؟ رفتی خرید هیچ نظری ندادی؟
-چی میگی تو؟ من کی رفتم خرید... تو این مدت بابهونه و بی بهونه همه رو پیچوندم... وقتی تو حاضر نشدی بیای... من کجا میرفتم؟
هامین با تعجب گفت: واقعا؟
-وای هامین ولم کن...
هامین: مگه گرفتمت؟
بهش نگاه کردم و اهی کشیدم...
هامین لبخندی زد وگفت: حالا چرا اینقدر حرص میخوری... باز حالت بد میشه ها...
با صدای پر غیظی گفتم: حالم بدتر از این نمیشه ...
هامین: من درکت میکنم...
بهش نگاه کردم وگفتم: نه درکم نمیکنی... تو از این بازی داری لذت می بری و من بدبختم که پس فردا باید جواب پس بدم...
هامین: میشا اینقدر نگران نباش... همه چیز درست میشه... هرچی باشه این زندگی منم هست... فقط تو نیستی که تو منگنه ای... پس منم به راحتی درکت میکنم...
پوفی کشیدم که با دیدن جمع خانواده که به سمتمون میومدن.... و یه حاج اقا که اومده بود تا صیغه رو بخونه ....
به هامین نگاه کردم... محرم نبود اونطوری منو بوسید... وای به حال...!
دلم میخواست سرمو بکوبم به زمین.... حقمه... هرچی سرم میاد حقمه... هر بلایی که سرم بیاد واقعا حقمه ... هرچی میکشم از دست حماقت های خودم میکشم...
اونقدر غرق افکارم بودم و نفهمیدم کی بله رو گفتم و کی همه با دست و کل کشیدن وهلهله به پاس این اجبار ریختن وسط... مارال و اذین و فرناز اونجا داشتن خودکشی میکردن....
هامین هم با لذت نگاهشون میکرد ومیخندید...
منم اماده ی اشک ریختن بودم... داشتم سرسام میگرفتم... از صدای ارکست که تو سرم بوم بوم میکرد... از ادمهایی که تظاهر به خوشحالی میکردن ...
و ادم هایی که میدونستم چقدر از ته قلبشون خوشحالن... و من به زودی ادم های دسته ی اول و واقعا خوشحال میکردم و ادم های دسته ی دوم و واقعا ناراحت...
با احساس گرمایی که به دستم وارد شد به انگشتام نگاه کردم... هامین دستمو گرفته بود.
به صورتش نگاه کردم....
لبخند قشنگی زد وگفت: اینقدر خودخوری نکن...
کاش میتونستم مثل اون اروم باشم ... بیخیال وخونسرد...
به شالم اشاره کرد وگفت: اینقدر سردته؟
-گفتم که .... لباسم بازه ...
هامین: نه اونقدر هم باز نیست... خودت و معذب نکن...
سعی کردم دادی که قراره سرش بزنم و توی وجودم خفه کنم...
هرچند ازکسی که دوازده سال زنهای برهنه و نیمه برهنه رو دیده بود اصلا بعید نبود که این لباس و کاملا پوشیده به حساب بیاره...
با این حال به حرفش گوش ندادم.
هامین خم شد و یه شیرینی برداشت و خورد وگفت: میشا اون دختره کیه؟
-کی؟
هامین: همون لباس صورتیه...
-دختر دختر خاله ی مهرنوش خانمه...
هامین: اووو.... کی میره این همه راهو...
-مامان جناب عالی که از زمین وزمان ادم دعوت کرده... ادم فضایی دیدی اصلا شوک نشو...
هامین خندید وگفت: دیوانه ... راستی هیچ کدوم از دوستات تشریف ندارن؟
اینو درحالی گفت که یک تای ابروشو بالا داده بود و حق به جانب بهم زل زده بود.

سرمو تکون دادم که به خاطر حرکتم شالم باز شد .... باز خوددرگیری منم شروع شد.... داشتم اون شال ساتن که هیچ جوره رو تنم واینمیستاد و درست میکردم که اذین و مارال اومدن جلو و در یک حرکت ناگهانی منو بلند کردن... اذین با حرص گفت: این شاله رو تیکه تیکه میکنما.... بخدا لباست بد نیست...
سعی کردم موهامو بریزم روی گردنم .... اونقدر جو اهنگ رقصی بود که یادم رفت چقدر بدبختم که دارم تو یه نامزدی سوری که شوخی شوخی کاملا جدی شده قر میدم...
سعی کردم حواسمو به رقصم بدم که باز اون نگاه ها رو پچ پچ ها رو به جون نخرم....
با دیدن ارمین که به سمت هامین رفت واونو هم بلند کرد ... و در یک لحظه حس کردم دورم چه خلوت شده .... و یه چرخ با ریتم اهنگ زدم ببینم کیا وسط هستن کیا نیستن.... حدسی که میزدم کاملا درست بود... باید با هامین میرقصیدم.... واوو... این عالی بود... دیگه چی بهتر ازاین واقعااااا!!! اگه همون موقع خبر مرگم لال نمی موندم.... الان جلو هامین با این لباس باز که جم میخوردم یه جام می افتاد بیرون قر میدادم....!
هوا تاریک شده بود ...
ساعت نزدیک شیش و نیم بود ...
هامین جلوم بود ... اهنگ دو نفره امون به انتخاب ارکست بود.... امیدوار بودم یه اهنگ جدید بذاره ... چون حوصله ی گل پری و به هیچ وجه نداشتم....!
و البته خوشگلا باید برقصن ... چون در نظر من هامین به هیچ وجه خوشگل نبود.... فقط یه ذره جذاب بود... ! به هر حال استایل و چشم وابروشو خیلی دوست داشتم.. فرم بینی و دهن و فک و چونه اش هم خوب بود... مدل موهاشم خوشم میومد... رنگ پوستشم اکی بود... موضوع این بود که نمیدونستم از چیش خوشم نمیاد....!!!با شنیدن صدای کسی که اماده ی اروق زدنه ... فهمیدم کدوم اهنگ قراره پخش بشه...! شکی نبود که بازم از شیطنتای آرمینه که از ارکست خواسته این اهنگ و بذارن ، آخه رقصیدن باهاش سخت بود ، یعنی کار هر کسی نبود ، اما من و هامین هم هر کسی نبودیم ! کم نیاوردیم که هیچ تیر آرمین هم به سنگ خورد و نتونست ضایع شدنمونو ببینه ...
ژست همون اهنگ و گرفتم... هامین لبخندی زد ...
جفتمون یه پوئن مشترک داشتیم.... بچه که بودیم عاشق رقص هیپ هاپ بودیم ... عین میمون سعی میکردم حرکات خواننده های راک و مایکل جکسون و تقلید کنیم...
خوبم تقلید میکردیم...
هامین همیشه رقص پای خوبی داشت... !
اهنگه با فضا همخونی داشت ... حداقل تنها نقطه ی مشترکش این بود که شب بود!!!
شـــــــــب ترکیب دو تا حرف ساده ست
"ش" شخص شما و "ب" بی تابی من ِ ساده ست
هامین به من و خودش اشاره میکرد....
م مّ من ساده است...
من یه آدم از کار افتاده ست
من بی تو یه کسیه که ته جاده ست
شــــــــــــــــــــــــ ــب ترکیب دو تا حرف ساده ست
برام عجیب بود که تمام اهنگ وحفظ بود و همخوانی میکرد!
دوباره شب شد و من و تو تو یه اتاقیم پس بریز غما رو دور
دوباره بیا توو بغل من تا یه ماچت بکنمو
بعدم بگم که تو بی من سخت میگذره لحظه هات
نیستم بد میلرزه دست و پات
نمیتونم دیگه زنده بمونم
اگه باشم دور یه لحظه دور از تو واییی
جفتمون رو به روی هم درست مثل یک دوئل دست میزدیم و اروم و هماهنگ با اهنگ راه میرفتیم...
کنا رپیانو چه عالیه وقتی دستات میری رو کلاویه
احساسی که دارم بهت عالیه
یه جور بغل کردیم همدیگه رو بهم میگی هامین نرو
این صدای دی جی بود که این بخش اهنگ و عوض کرد و به اسم هامین ختمش کرد...!
انگار ندیدیم همو دو سه سالیه
دوست دارم قدر دنیا که میگن اخر نداره
دوسم داری یه جورایی که هیچکس باور نداره
شب یعنی توو بغلت افتادن
دستمو محکم گرفت و به سمت خودش کشید ...
یعنی که ما بیداریمو جز ما همه خوابن
تـــــــــو دوست دارم که بمونه با من ، با من
تو همون کسی ِ که خیلی دوسش دارم
منو تو با هم زیر بارون شب داره پایین میره اروم
توو حیاطیم زیر الاچیق و سفت میچسبی به بازوم
شب چه خوشرنگ با تو
میزنم چنگ موهاتو
دستشو تو موهام فرو برد و...
دست میکشم رو ابروهاتو
با سرانگشت به ابروهام کشید...
خنده ام گرفته بود...
نوک بینیت قرمزه تو سرما میشنوم صدا دندوناتو
وقتی که پیش منی خوبه حالم
وقتی که میری دلشوره دارم
با تو من حتی اگه دور راهم
من رو به راهمو خوبه حالم
دوست دارم قدر دنیا که میگن اخر نداره
دوسم داری یه جورایی که هیچکس باور نداره
دوست دارم قدر دنیا که میگن اخر نداره
دوسم داری یه جورایی که هیچکس باور نداره
تمام اهنگ وبا اشاره به سمت من میخوند...
منو به سمت خودش کشید وگفت: امشب سعی کن بهت خوش بگذره ...
لبخندی زدم...
اهنگ و حفظ نبودم... اما تو حرکاتم که شبیه هیچ رقصی نبود و من دراوردی بود کم نمیاوردم.
که هیچکس باور نداره
شــــــــــــــــــــــــ ــــــــب یعنی کارای بد ازاد است!!!
نفس عمیقی کشیدم.... اهنگ بعدی همون بود که ازش متنفر بودم... دوباره همه ریختن وسط... گرم شده بودم.... هامین هم یار رقص خوبی بود... بچه که بودیم تو جشنها با هم میرقصیدیم....
اون کت و شلوار مشکی میپوشید منم یه پیراهن عروس سفید... واقعا انگار از بچگی بهمون القا کرده بودن که من و اون با همیم...
بعد از چند تا اهنگ سرجامون نشستیم... خوبیش این بود که دیگه سردم نبود .

با دیدن بابا لبخندی زدم و به سمتش رفتم...
با لبخند دستشو گرفتم و کنارش نشستم...
بابا لبخندی بهم زد وگفت: چقدر بزرگ شدی....
لبخندی بهش زدم و گفتم: بابا .... خوشحالی؟
بابا: مگه میشه تو چنین شبی خوشحال نباشم دخترم...
لبخندم جمع شد ... صورتم تو هم رفت... نفسمو فوت کردم...
بابا هنوز رو به راه نبود ...
در حالی که سعی میکردم لبخند بزنم گفتم: بعدا باید باهات حرف بزنم باشه؟
بابا با نگاه منتظری گفت: راجع به چی؟
-حالا بعد میگم بهت باشه؟
بابا لبخندی زد و گفت: باشه دخترم...
-بابا؟
بابا: بگو بابا...
نفسمو سنگین بیرون فرستادم وگفتم: قصد نداری به این زودی بذاری بری که؟ هان؟ من حالا حالا ها لازمت دارما ...
بابا لبخندی زد وگفت: تو رو دست خوب کسی سپردم...
با صدای مرتعشی گفتم: بابا ... تو به من اعتماد داری مگه نه؟
بابا لبخند دوباره ای بهم زد و با ارامش عمیقی که به وجودم با نگاهش تزریق میکرد گفت: از چشمام بیشتر...
نفس راحتی کشیدم و سرمو به سمت دیگه ای چرخوندم... با دیدن مهراب که جلوی در خونه باغ ایستاده بود یخ کردم!
مثل فنر با ترس از جام بلند شدم...
با صدای بابا که گفت : کجا میری دخترم...
محل نذاشتم و با قدم های تندی به سمت در ورودی باغ رفتم...
با دیدن پسری هم قامت مهراب که از نیمرخ واقعا شبیه مهراب بود نفس عمیقی کشیدم...
از اشناهای اقا رسول بود...
لبخندی به من زد وگفت: امری داشتید .....
هنوز به صورتش خیره بودم... از روبه رو هیچ شباهتی به اون نداشت اما از نیم رخ یه لحظه به نظرم اومد چقدر شبیه مهرابه ...
مهرابی که تمام ذهنم درگیرش بود ... حس میکردم دارم بهش ظلم میکنم ...
سرم داغ بود اما دندونام از سرما بهم میخورد... مثل بید میلرزیدم...
اون پسر لبخندی بهم زد و هنوز منتظر بود تا من کارمو بهش بگم ... اصلا حواسم نبود که اون جلوی در که یکی از مشعل ها خاموش شده بود رو داشت درست میکرد و دستش یه ته سیگار بود ... یه لحظه فکر کردم اینجا سیگار کشیدن با دو قدم اونطرفتر سیگار کشیدن چه فرقی میتونه داشته باشه که احتمال دادم شاید بخاطر ترس از نگاه های مواخذه کننده به تنهایی و سکوت و تاریکی جلوی باغ اومده تا در ارامش سیگارشو دود کنه... دوباره وارد باغ شدم... به سمت جایگاه رفتم... کیفمو برداشتم... صدای هامین که گفت: میشا کجا میری ...
باز هم جواب ندادم و با قدم های تندی وارد خونه شدم...
به اتاق هامین رفتم و پشت در نشستم...
به صفحه ی گوشیم نگاه کردم.... من عذاب وجدان داشتم... یه لحظه به خودم نهیب زدم اگه عذاب وجدان داشتم ... این کار و با خودم و مهراب نمیکردم... چطور اینقدر بی شرم و حیا بودم که به مهراب هیچی نگفتم... هرچند میدونستم که اون باشنیدنش داغون میشد ...
ولی من که داغون بودم چی؟ کی منو میدید؟
کی به فکر من بود؟ چرا لال شده بودم... چرا گذاشتم برای زندگیم تصمیم بگیرن ... مگه من مرده بودم که لا تا کام حرف نزدم ....
سرم داشت می ترکید .... دلم میخواست سرمو بکوبونم به دیوار.... چشمام پر از اشک شده بود .... همه چیز و تار میدیدم... سرم داغ بود اما سردم بود...
یه لحظه فکر کردم من الان باید چیکار کنم... چیکار میتونستم بکنم... به شماره ی مهراب نگاه کردم...
به خودم لعنت میفرستادم بی انصاف اون درحقت باید چیکار میکرد که نکرد؟ چطور تونستی اینقدر بی انصاف باشی که بذاریش توی بی جوابی و بگی باش و بذاری پسرخاله ات که تا دیروز نه چشم دیدنشو داشتی و نه چشم دیدنتو داره ببوستت؟ اونم قبل از صیغه ی محرمیت....
گذاشتی دستتو بگیره ... چرا در حق مهراب نکردی؟
اون که دوست داشت ... تو که از احساس اون میدونستی... اخه پست فطرت هم خدا رو میخوای هم خرما رو؟
تو ادمی.... تو شعور انسانی داری؟
دو نفر و الاف خودت کردی؟ که چی بشه؟ به خودت میخوای دروغ بگی؟ چرا به مهراب نگفتی.... چرا دست رد به سینه ی هامین نزدی؟ چرا چرا ... حالا تو عذاب وجدانت خفه شو... حالا خفه شو .... !!!
زل زدم به شماره ی مهراب ...
اشکهام روی صفحه ی گوشی میچکید ... من چه کرده بودم با خودم و مهراب...! با خودم و ...! مهراب در حقم باید چیکار میکرد که ...!
نفسمو سخت بیرون دادم و شماره ی مهراب و گرفتم ... اون توی این بازی لعنتی خیمه شب بازی بیگناه ترین بود ...!
بعد از سه تا بوق جواب داد...
مهراب: جانم؟
صداش مثل یه پتک بود تو سرم... من لایق جان تو هستم؟؟؟
مهراب: الو میشا ... صدا میاد؟
نفسم و نگه داشته بودم... از بغض داشتم میترکیدم...
مهراب :الو... هستی؟
لبهامو گزیدم و اروم گفتم:
-مهراب؟
مهراب: به به ... میشایی خوبی؟
لحنش مثل همیشه بود ... و همین صدای مهربونش عذاب وجدانی که داشتم و صد برابر میکرد...
داشتم خفه میشدم باز همون حسی و داشتم که تو ماشین هامین داشتم... حالا تو اتاقش دوباره داشتم تجربه اش میکردم... اون لحظه که داشتم به مهراب پیام میدادم تو ماشین هامین داشتم تا حد مرگ خفه میشدم و حالا دوباره در اتاق هامین درحالی که با مهراب حرف میزدم .... !
مهراب با خنده گفت: الان جلو دریایی؟
-نه...
مهراب: پس کجایی؟
-هیچ جا...
مهراب با لحنی خاصی گفت: میشا خوبی؟
مثل همیشه حالمو فهمید... داشتم از بغض خفه میشدم...
با صدای ارومی گفتم: مهراب...
مهراب: جانم میشا... چی شده؟چرا صدات اینطوریه...
بریده بریده گفتم: من یه اشتباهی کردم....
مهراب با همون لحن مهربون گفت: چی شده میشا؟ میتونم کمکت کنم؟
کم کم به هق هق افتادم...
مهراب با نگرانی و تشویشی که تو صداش موج میزد صدام میکرد...
اما من فقط دلم میخواست گریه کنم...
مهراب با تندی گفت: دِ بگو چی شده ... الان منو میکشی...
نفس عمیقی کشیدم ...
مهراب با لحن مهربونی که مغایر با لحن چند ثانیه ی پیشش بود گفت: میشایی... خانمی... چی شده؟ من میتونم کمکت کنم؟ هان؟
وسط هق هقم گفتم: منو ببخش...
مهراب سکوتی کرد و بعد از مکثی چند ثانیه ای گفت: اخه مگه چی شده؟ مگه تو چیکار کردی؟
گریه ام شدید تر شد...
مهراب نمیدونست باید چیکار کنه ... دلشوره اشو کاملا حس میکردم... اینکه داشت سعی میکرد نگرانی شو زیاد بروز نده رو می فهمیدم...اما میفهمیدم داره پر پر میزنه ....
دلم میخواست بمیرم... از محبتی که تو صداش بود دلم میخواست بمیرم... از نگرانیش دلم میخواست بمیرم....
مهراب با کلافگی گفت: تو رو خدا بگو چی شده؟ میشا؟ نمیگی؟
-مهراب...
مهراب: جانم؟
-همیشه همینطوری باش...
مهراب: من که هستم ... مگه تا الان نبودم؟
-همینطوری بمون...
مهراب: چشم... همه ی درد و دلت همین بود؟
-اره...
دلم میخواست به زمین وزمان چنگ بزنم... چرا گفتی باشه ... چرا نگفتی نه ... من وظیفه ندارم باشم ... به خودم نهیب زدم که این روزا ی اجباری تموم میشه و اون هست و باهاته ...
مهراب نفس عمیقی کشید وگفت: من همیشه باهاتم میشا... مگه جز تو کسی و دارم اصلا؟
گریه ام شدید تر شد اما جلوی دهنم ومحکم گرفتم... دلم برای تنهاییش گرفت...
مهراب دوباره گفت: میشا چی شده؟ هان؟ نمیخوای بگی؟ زنگ زدی منو دیوونه کنی دختر خانم؟
اروم اروم داشتم گریه میکردم برای خودم....
زانوهامو بغل کرده بودم و زار میزدم و صدای مهراب تو گوشم می پیچید و عین یه تو صورتی بود .... عین یه سیلی محکم...
مهراب دوباره گفت: بیام شمال؟
-نه....
مهراب: پس چی؟
-منو فقط ببخش...
مهراب: بخاطر چی؟
-نپرس.... ببخش ... میشه؟
مهراب: اره میشا ... میشه ... حالا من یه سوال بپرسم؟
-اوهوم...
مهراب: با من ازدواج میکنی...
و بلند خندید...
در ادامه گفت: به این شرط می بخشم...
وباز خندید...
وسط خنده اش بلند گفتم: اره. ..
ساکت شد.
با تعجب گفت: چی؟
-شنیدی...
مهراب: نشنیدم...
-چرا شنیدی....
مهراب:من شوخی کردم....
-میدونم...
مهراب: تو هم شوخی کردی؟
نفس عمیقی کشیدم و گفتم: نه. ...
مهراب چند لحظه چیزی نگفت... با اینکه از شدت هق هقم کم شده بود اما هنوز بیصدا اشک میریختم.
مهراب با لحن مهربون تری گفت: میشا دیوونه چرا گریه میکنی؟ بهت نمیادااا... خره میخوای بیام فینتو بگیرم؟
وسط گریه ام زهر خند زدم....
مهراب خندید وگفت: خوشحال شدی میخوام فینتو بگیرم؟
-نخیرم...
مهراب: این لوس بازی ها هیچ رقمه بهت نمیاد هااا گفته باشم ...
-به تو چه...
مهراب: پس به کی چه؟
با لحن شیطنت داری گفت: مگه قرار نیست من اقاتون باشم؟
-چرا ...
مهراب با ذوق خندید و گفت: میشا اینطوری میگی من جدی جدی باورم میشه ها ... رحم کن...
-جدی جدی باورت بشه ...
مهراب: تو الان خوبی؟
-اره ...
مهراب: واقعا؟
-اره...
مهراب: مطمئن...
-اره...
مهراب: با من ازدواج میکنی دیگه؟
-اره...
مهراب: یا خدا ... راست میگی؟
-اره ...
مهراب: الان من هرچی بگم میگی اره؟
با خنده گفتم: اره...
مهراب: منو دوست داری؟
-اره...
مهراب: افرین ... افرین... همیشه همینطور حالت خراب بود زنگ بزن ... عالیه .... خوب خوب... دیگه چه سوالی بپرسم ... دو تا بچه خوبه؟
بلند خندیدم و مهراب گفت: حالا شدی همون ... نگفتی اره ها ...
-کوفت....
مهراب: کوفت چی؟ دارم اینده نگری میکنم...
-میخوام نکنی... بیشور... نه به باره نه بداره ... برو گمجو بچه پررو...
مهراب: ولی تو گفتی اره...
-اره...
مهراب: اره؟
-اره...
مهراب: اره ی اره؟
-اره...
مهراب خندید وگفت: یعنی میام خواستگاریت ها ....
-باشه ....
مهراب با ذوق وشوق گفت: یعنی تو هم میگی اره؟
-اره ....
مهراب: رو حرفت حساب کنم؟
محکم و با اطمینان گفتم: اره ...
مهراب چند لحظه چیزی نگفت... با کمی مکث گفت: میاما؟
-بیا ... ولی...
مهراب تند گفت: ولی چی؟
-اومدی تا تهش باید بیای...
مهراب با قطعیت گفت: میام...
نفس عمیقی کشیدم ... از اون حس خفقان اور خبری نبود....
هنوز کاملا اروم نشده بودم دلم میخواست با مهراب حرف بزنم ... دلم میخواست نازمو بکشه و گریه هام براش مهم باشه ... دلم میخواست حرف بزنم... یه جورایی امیدوار تر شده بودم...
اما با صدای چند تقه که به در خورد ناچارا توی گوشی گفتم: مهراب باید برم...
مهراب با لحن مهربون خاص خودش گفت: برو عزیزم... ولی گفتی اره ها ....
-میشاست و حرفش...
مهراب: نوکرشم...
-ما بیشتر....
-کوچیکتم...
-ما بیشتر...
مهراب خندید وگفت: برو عزیزم... مراقب خودتم باش... و کمی بعد تماس و قطع کردم...
از پشت در بلند شدم...
تو اینه به صورت سرخ ومتورمم و چشمهام که زیرشون گود بود و توشون سرخ بود نگاه کردم... با این حال ارایشم به نسبت کمی ماسیده بود ... کمی هم زیر چشمم سیاه شده بود.

از پشت در بلند شدم...
تو اینه به صورت سرخ ومتورمم و چشمهام که زیرشون گود بود و توشون سرخ بود نگاه کردم... با این حال ارایشم به نسبت کمی ماسیده بود ... کمی هم زیر چشمم سیاه شده بود.
هامین در اتاق و باز کرد.
با دیدنم لبخندی زد وگفت: دو ساعته کجایی؟
به کل وارد اتاق شد و گر ه ی کراواتشو شل کرد وگفت: همه دارن دنبالت میگردن ....
پایین دامن و صاف کردم وگفتم: گم نشدم که ...
هامین با نگاه خیره ای به سمتم اومد و گفت: ببینمت... گریه کردی؟
-نه ...
هامین: قیافه ات که اینو نمیگه....
رومو به سمت مخالفش چرخوندم وگفتم: حالا چیکارم داشتی...
هامین: طوری شده؟
با حرص گفتم: چطور میخواستی بشه؟
هامین: الان میخوان شام و سرو کنن ... نمیخوای بیای... از صبحم که چیزی نخوردی...
پوفی کشیدم وگفتم:چرا ... اب انار خوردم....
لبخندی زد وگفت:اب انار شد غذا؟
نفس عمیقی کشیدم وگفتم: گرسنه نیستم...
پایین لباسم کمی چروک شده بود ... برام مهم نبود...
هامین دستشو روی شونه ام گذاشت ... انگار داغم کردن.... انگار داشتن شکنجه ام میکردن ...
اما صدای بله ای که خودم هم حتی نشنیدم مثل پتک به سرم خورد . چیه میخوای شونه خالی کنی؟؟؟ میخوای دست گرمشو پس بزنی؟ پس چرا ماتت برده؟ اون که الان محرمته ... چرا میخوای از محرمت فرار کنی. نفس عمیقی کشیدم و به اینه خیره شدم.... هامین هم تو اینه به من نگاه میکرد.
لبخندی زد وگفت: باز چی شده؟
دستشو از روی شونه ام پایین انداختم و گفتم: دست از سرم بردار... و به سمت پنجره رفتم ... نفسمو سخت و سنگین بیرون فرستادم...
در حالی که دندون هامو از حرص روی هم میساییدم گفتم: فردا میریم این صیغه نامه است ... چیه ... اینو فسخ میکنیم...
هامین: حالا چه عجله ایه؟
با حرص به سمتش چرخیدم و زل زدم تو چشمهاش...
هامین حس کرد باید توضیح بده .. با من من گفت: خوب منظورم اینه که حال پدرت هنوز مساعد نیست...
با صدای مرتعشی که از روی حرص و عصبانیت بود گفتم: من دیگه هیچی برام مهم نیست... فقط میخوام از شر تو خلاص بشم... فهمیدی؟
هامین صورتش در هم رفت و با نگاه پر غیظی گفت: اوه ... تو یه جوری حرف میزنی که انگار من خیلی از خدا خواسته ام ... ببین تو این مدت هرچی دلت خواسته به من گفتی...
وسط حرفش پریدم و گفتم: بدترشم میگم.... تو داری بازندگیم بازی میکنی.... فکرنکن حالیم نیست... امروز و فردا کردنای تو باعث شده الان تو این موقعیت گیر کنم.... محرم کسی بشم که ...اه ه ه...
موهامو تو چنگم گرفتم.... از خستگی و بغض و ضعف و حس خفگی که داشتم... به دیوار تکیه دادم...
باز داشتم دق ودلی هامو سر هامین خالی میکردم...
داشت جمله اماده میکرد که بگه اما وسط حرفش اومدم وگفتم: معذرت میخوام.... من حق ندارم سر تو داد بزنم.... اما میزنم...
هامین پوفی کشید و با کلافگی گفت: میدونی مشکل تو چیه ؟ مشکلت اینه که فکر میکنی من از این شرایط راضی ام...
باز داشت با حرفهاش عصبیم میکرد... راضی نیستی؟ تو ؟ تو که منو بوسیدی... از نارضایتیت بود؟ چرا بازیم میدی...
با لحن خسته ای گفتم: تو راضی نیستی؟ تو؟ تو اگه راضی نیستی پس معنی این کارات چی میتونه باشه؟
هامین با عصبانیت گفت: کدوم کارا ... میشا من که ازت معذرت خواستم... تو مشکلت چیه؟ بزودی همه چیز تموم میشه.... بهت قول میدم تا اخر هفته هم طول نکشه ... تو هم اگه اینقدر از من بیزاری از اول یه فکر میکردی نه حالا ... که وقتی منم اومدم کل دغدغه ام شده همین... یه موضوع مسخره و پیش پا افتاده که نمیدونم چرا تا الان طول کشیده ... درحالی که باید زودتر از اینها فیصله پیدا میکرد.... فقط من مقصر نیستم....
رومو برگردونم... زانوهام سست شدن و روی زمین نشستم.... هامین چند لحظه ای چیزی نگفت.... با نفس های پر حرص خودشو خالی میکرد ... مطمئن بودم که اگه مراعات حالمو نمیکرد دو سه تا سیلی به صورتم زده بود ...
دیگه نمیدونستم باید چیکار کنم.... نمیدونستم این شرایط و تا کی باید تحمل کنم...
هامین جلوم نشست وگفت: من نمیفهمم تو چرا اینقدر خودتو اذیت میکنی...
از پشت پرده ی اشکم تو صورتش زل زدم...
درادامه ی حرفش گفت: و نمیدونم چرااینقدر از من بیزاری...... پوفی کشید ...
حرفش بدتر از هزار تا فحش بود ... بیزار، من ...؟ نه ... نبودم... متنفر و بیزار نبودم...
با صدای خفه ای گفتم: تویی که از من متنفری...
هامین با تعجب گفت: مــــــن؟؟؟ من کی از تو متنفر بودم....
-بودی.... همیشه متنفر بودی...
هامین : میشا من ... تو دختر خالمی. .برای چی ازت متنفر باشم... من ... من خیلی هم ... تو رو دو...
دستمو جلوی دهنش گذاشتم کاملا اشکهام روی صورتم میریختن .... در همون حال نزارم گفتم: هیس.... هیچی نگو.... بذار فکر کنم ازم متنفری...
بذار فکر کنم همیشه ازم متنفری... من همیشه همین فکرو کردم.... وقتی بلیطای رفتنتو اتیش زدم که نری... که پروازت یک هفته فقط عقب افتاد و تو بیشتر ازم متنفر شدی یادته؟ دیگه باهام حرف نمیزدی؟ من نمیخواستم بری... ولی رفتی.... من دوازده سال درگیر بودم .... با خودم... با خاطراتم... با تمام یادگاریهات... فکر میکردم وقتی برگردی حتما ازدواج کردی... ولی برگشتی ... درست وقتی برگشتی که من همه ی احساسات احمقانه امو فراموش کرده بودم... درست وقتی برگشتی که اونقدر بزرگ شدم که بهم درخواست ازدواج بدن... برام خواستگار بیاد .... که دوستم داشته باشن ... درست وقتی برگشتی که ...که... که من.... که من منتظرت نبودم...! وصدای هق هقم بلند شد...
چی گفتم.... این چه حرفی بود که زدم .... این یه اعتراف بود یا یه حقیقت محض فراموش شده؟ شایدم خاکستر زیر اتیش...!!!چرا گفتم؟چی گفتم؟؟؟ من نمیخواستم... این لحظه ی مضحک و نمیخواستم... این دردی که تو سینه ام بود ونمیخواستم... لحظه لحظه ی خاطراتم با پسرخاله ی دوازده سال فرنگ رفته رو نمیخواستم... چهره ی مهراب که جلوی چشمم کنار نمیرفت ونمیخواستم...
حتی نگاه پرحیرت الان هامین... چشمهامو بستم... حس میکردم ذره ذره از وجودم داره کم میشه.
نگاه سنگین هامین و روی خودم حس میکردم.... دستهام که می لرزیدن و لرزششون ازفشار اعصابم بود و جلوی صورتم گرفتم و بلند و بلندتر زار زدم....
حس کردم هامین دستشو انداخت دور گردنمو خواست منو به سمت خودش بکشه که با حرص پسش زدم وگفتم: بس کن دیگه ... چی از جونم میخوای...
هامین با بهت گفت: میشا. ...
با صدای پر از بغضی گفتم: میشا چی؟ هان؟ میشایی وجود نداره.. تو همیشه مرضیه صداش میکردی تا حرصش دربیاد... من فقط برای تو دخترخاله مرضیه ام که ازش متنفری که از خراب کاری هاش بدت میومد از لوس بازی هاش بدت میومد از قیافه ی لاغرمردنی و زرزروش بدت میومد من مرضیه ام... همین....! اینقدر منو درگیر نکن.... من نمیخوام .... رومو ازش گرفتم... هنوز زیر لب داشتم ناله میکرد و گریه میکردم... دیگه نه غرور برام مهم بود ... نه شخصیت نه هیچ کوفت دیگه ای... من فقط دلم میخواست از این بند و زنجیری که توش گیر کردم بیرون بیام... از این باتلاقی که برام درست کرده بودن بیرون بیام... وکمتر دست وپا بزنم... که همین دست وپا زدنم بیشتر منو فرو می برد!
هامین دستشو برد زیر چونه امو گفت: به من نگاه کن....
سرمو با ملایمت به سمت خودش چرخوند وگفت: تو چته؟ چرا فکر میکنی من ازت متنفرم... من کی ازت متنفر بودم... تو چیو نمیخوای؟
بعد از مکث بلندی گفتم: نمیخوام خیانت کنم....
شوکه شد.... به ارومی دستشو از زیر چونه ام برداشت وگفت: خیانت؟
-من زندگی خودمو دارم... تو هم زندگی خودتو داری.... من نمیخوام فکر کنم که میتونم درگیر کسی بشم که تمام شرایطش ایده اله.... نمی خوام درگیر خاطرات بچگی هام بشم که حاضرم همه ی زندگیمو بدم که دوباره .... و نفسمو پرصدا بیرون دادم.... هق هقم ساکت شده بود اما هنوز بی صدا اشک میریختم... موضوع این بود که هنوزحتی خودمم نمیدونستم چی میخوام.
هامین نفس عمیقی کشید...
چند لحظه ای هیچی نگفت..... شاید ده دقیقه هیچ کدوممون حرفی نزدیم...
یه نفس عمیق کشید و با لبخند گفت: به تنها چیزی که فکر نمیکردم این بود که تو بچگی دخترخالم دوستم داشته باشه یعنی همیشه فکر میکردم تو ازم متنفر باشی ولی نبودی..... و لبخندش عمیق تر شد.
-تو فقط منو اذیت میکردی.... یادت نیست چقدر بلا سر من اوردی؟
هامین: همشون تلافی کارای خودت بود... وگرنه من هیچ وقت عمدی اذیتت نمیکردم... تو همیشه یه بلایی سرم میاوردی که منم مجبور میشدم تلافی کنم... همه ی کارایی که کردم فقط تلافی بود....
-تو منو مرضیه صدا میکردی.... همین برای تمام اون کارا کافی بود....
هامین: اونم بخاطر همین صدا زدنای تو بود... اون عیب نداشت؟
نفس عمیقی کشیدم و هامین بحث وعوض کرد وگفت: من میشناسمش ؟
با تعجب گفتم: کیو؟
هامین : همین که دل تو رو برده....
-اره ... دیدیش...
هامین: مهران؟
با حرص گفتم: مهران کیه؟ از صبح هی میگه مهران مهران... مهراب...
هامین: اهان.... پس همینه...
بعد از مکث و نفس عمیقی گفت: میرم تحقیقات... اگه خانواده ی درست و حسابی نداشته باشه نمیذارما بهت گفته باشم...
-اصلا خانواده نداره....
با تعجب زل زد به من وگفت: یعنی چی؟
-پرورشگاهیه....
هامین دهنش باز مونده بود ... اصلا نمیدونست چی باید بگه... یه لحظه ارامش داشتم. حداقل به یکی از طرفین حرف دلمو زدم...
اخم کرده بود... فکش منقبض شده بود... با کمی مکث گفت: تو چه حسی بهش داری؟
-توقع داری بهش چه حسی داشته باشم....
هامین: یعنی اینقدر دوستش داری که میخوای با چنین ادمی ازدواج کنی؟
جبهه گرفتم وگفتم: مگه اون چه اشکالی داره؟ یک ساله میشناسمش... هیچ خطایی نکرده... پسر خوبیه ... با تمام بی خانواده بودنش تونسته درس بخونه و روی پای خودش بایسته .... اینا کافی نیست؟
هامین لبخندی زد وگفت: چه دفاعی...
نفس عمیقی کشیدم وگفتم: وقتی این مشکلمون حل بشه میاد خواستگاریم...
هامین: نگران نباش تا اخر هفته یه جوری سر وتهشو هم میاریم...
-بعدش من یه مشکل جدید تر دارم...
هامین: بله ... خانواده نداشتن مهراب چیزی نیست که به همین راحتی بشه ازش چشم پوشی کرد...!
-باید کمکم کنی...
هامین با اخم گفت: من؟
-مگه قرار نیست مثل برادرم باشی؟
تو چشمهام خیره شد... لبخند مصنوعی ای زد و گفت: اگه خودمم مخالف باشم چی؟
-لطفا مخالف نباش...
به تندی از جاش بلند شد وگفت: حالا تا اون موقع .... نمیای بریم شام بخوریم... من گرسنمه....
-قول دادی ها...
هامین: من کی قول دادم؟
-پس قول بده....
هامین: قول نمیدم....
-احساسات من برات مهم نیست...؟
هامین: احساسات؟ یعنی اینقدر دوستش داری؟
-کمکم کن دیگه...
هامین پوزخندی زد و گفت: اگه بشه اسمشو گذاشت کمک ... !
چند لحظه چیزی نگفت...
بهم خیره شده بودیم و چیزی نمیگفتیم... من سبک شده بودم. یه احساس پر مانندی تو وجودم وول میخورد.
هرچی که بود من تکلیف خودمو میدونستم... مهراب تنها کیس و گزینه ای که به درد زندگی اینده ی من میخورد. چه از لحاظ فرهنگی چه از لحاظ تحصیلات ... من کارم درست بود ...؟ این جمله ی ذهنم خبری بود یا پرسشی؟
من به مهراب زنگ زدم که از درگیری هام سبک بشم ... بعد ... سرمو تکون دادم. هامین ایستاده بود.
هامین نفس عمیقی کشید و گفت: اگه من نمیرفتم فرانسه ... میموندم ایران.... تو باهام ازدواج میکردی؟
جوابشو ندادم اما هنوز داشتم خیره نگاهش میکردم... مطمئن نبودم که اگه نمیرفت من همون حسی و داشتم که با رفتنش بهش پیدا کرده بودم؟
هامین بعد از مکثی گفت: اگه بعد ازدوازده سال برمیگشتم و مهرابی وجود نداشت چی حاضر بودی باهام ازدواج کنی؟
-آره ...
اونقدر صریح وبدون فکر گفتم که لبخندی زد که به نظرم تلخ بود .... گفت: نمیای شام؟
-باید خودمو مرتب کنم... تو برو میام...
روشو برگردوند اما تو چهار چوب در اتاقش ایستاد و پشت به من گفت: وقتی بلیطا رو اتیش زدی تمام امید و ارزوم بود که بمونم ایران و نرم... اما نشد فقط رفتنم یه هفته عقب افتاد.... یه هفته ای که ... پوفی کشید و ادامه داد: اون لطفت تنها کاریه که در حقم کردی و بی جواب موند...
-پس حالا تلافی کن... اگه خانواده ام با مهراب مخالف بودن....
نه منتظر موند جمله ام تموم بشه نه حتی جوابمو داد؛ رفت و در و بست...
من به سمت اینه رفتم... این اتاق دوازده سال تمام مامن تمام تنهایی هام بود... وهیچ کس نپرسید چرا برای گاه وبی گاه موندن تو این خونه که پر بود از هوای یه احساس مسخره و کودکانه این اتاق وانتخاب کردی... !
من به سمت اینه رفتم... این اتاق دوازده سال تمام مامن تمام تنهایی هام بود... وهیچ کس نپرسید چرا برای گاه وبی گاه موندن تو این خونه که پر بود از هوای یه احساس مسخره و کودکانه این اتاق وانتخاب کردی... !
از اتاق بیرون اومدم ... موجی از سرما دوباره به صورتم ضربه زد.
حکایتم شده بود حکایت گلی که در عقد زنبور است اما پروانه هم دوست دارد... !تو کی هستی میشا ... واقعا چی میخوای؟ حس میکردم بین دوراهی عشق و منطق گیرکردم... بین دوراهی خاطرات دیروز و لحظات امروزم... بین دوست داشتن های کودکی وجوونیم... حالا من میشا ... چی بودم؟ چی میخواستم... کاش میدونستم ته دلم باید پر از مهر و اب باشه ... یا گرم مثل تابستون...
معنی اسمش بود ... هامین یعنی گرمای تابستون...! خدا لعنت کنه منو که... سرمو تکون دادم باز داشت گریه ام میگرفت. پرهام و هامین مشغول صحبت بودن ... با دیدن من هامین به سمتم اومد و باهم به سمت میز غذا رفتیم وفیلمبردار هم دم ما شد و مثلا داشت فیلم میگرفت... این فیلما به چه دردی میخورد؟
به بشقاب پر از غذا خیره شدم...
هامین لبخندی زد وگفت: چرا نمیخوری؟
از اینکه مجبور بودم با هامین تو یه بشقاب غذا بخورم و تو یه لیوان نوشابه با دو تانی.... یه مدلی مور مور شدم... این چه وضعشه...
با غرغر گفتم: حالا نمیشد بگی یه بشقاب دیگه واسه من بیارن...
هامین با خنده گفت: تمرین کن در اینده بدردت میخوره....
حس کردم حرفشو با طعنه زد ... با این حال سکوت کردم و ترجیح دادم تکه های جوجه و کوبیده رو خالی خالی بخورم... البته از اون زرشک پلو وسبزی پلو اصلا نمیشد گذشت...
تشنه ام بود... هامین لیوان و بلند کرده بود و جلوی خودش گذاشته بود نی و کرده بود تو دهنش... با سقلمه زدم تو پهلوش و گفتم: تمومش کردی منم میخوام...
لیوان و جلوم گذاشت وگفت: همش دو قلوپ خوردم...
به نی ها نگاه کردم...
چشمامو ریز کردم و گفتم: کدوم نی تو بود؟
هامین با گیجی گفت: چه میدونم.... این....
-رو هوا یه چی میگی ها.... من نشونه گذاشته بودم چپیه مال من باشه راستیه مال تو... اینقدر تکونش دادی که قاطی شد کی چپ بود کی راست...
هامین با خنده داشت به غرغرهای من گوش میداد...
منم نامردی نکردم و دو تا نی ها رو تو پیش دستی گذاشتم و با لیوان تمام محتویات نوشابه رو سر کشیدم....
یه اخیش هم تنگش زدم که هامین گفت: همشو تموم کردی.... منم میخواستم...
-وقتی نی ها رو قاطی میکنی همین میشه ...
خوشبختانه چنگالم دستم بود وگرنه استرس قاطی شدن اونو هم داشتم...
با دیدن مارال بااون پیراهن مشکی ساتن دنباله دارش درحالی که به سمتمون میومد با لبخند گفت: خوب خوش خوشانتون شده ها ...
هامین لبخندی زد و گفت: قسمت شما بشه مارال جان....
مارال ریسه ای رفت و صدای ارکست که مهمونا رو دعو ت میکرد تا دوباره ورجه وورجه کنن... اول همه سهراب و اذین و فرناز و ارمین اومدن وسط... پرهام هم بدو بدو خودشو به مارال رسوند ونفهمیدم چی در گوشش گفت که پیشنهاد رقصشو قبول کرد.
من و خواهرم کلا خیانت کار بودیم... اگه اون همکلاسیشو ببینم... همه چیز ومیذارم کف دستش!
خبری از محیا نبود .... یه اهنگ اروم و لایت بود برای رقص تانگوی دونفره....
خداخدا میکردم این ارکسته هوس اینکه من و هامین هم بپریم وسط نکنه ...
با دیدن زوج های دیگه ای که میومدن تو جمع استرس گرفته بودم...
بالاخره از چیزی که میترسیدم سرم اومد....
ارکست روانی اسم من و هامین گفت ...
جمع هم منتظر به من و هامین نگاه میکردن.... هامین به ارومی دستمو گرفت وگفت: این اخرین رقص امشبه....
نفس عمیقی کشیدم وهامین گفت: میخوای نریم؟
نمیدونم چه حسی تو صداش بود که باعث شد فکر کنم حالا دم اخری یادت افتاده چقدر پست و رذلی؟ تا الان که باهاش خوش میگذروندی ...