نوشته ـــی دل***

امان از خنده ای که وسطش بغض کنی...

 

مرﺩﺍﻧﮕﯽ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ …

ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻓﻘﯿﺮﺵ

ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ ، ﻧﻘﺶ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ !

سکوت..
رساترین فریاد یک"زن"است..
وقتی سکوت می کند..
وقتی بحث نمیکند..
وقتی برای به کرسی نشاندن عقایدش تلاش نمیکند...
بفهم...!
که واقعأ آسیب دیده است.. 

 به ما می گفتند نباید پپسی بخورید ,گناه دارد!!!
وقتی به تهران آمدم , اولین کاری که کردم , از یک دستفروشی یک پپسی گرفتم.
درش تالاپ صدا کرد و باز شد.
بعد که خوردم دیدم خیلی شیرین است .
آن روز نتیجه گرفتم که گنــــــــــــــــــــــــاه شیرین است...
 

مگسی را کشتم
 نه به این جرم که حیوان پلیدیست، بد، است
 و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است
 طفل معصوم به دور سر من میچرخید
 به خیالش قندم
 یا که چون اغذیه ی مشهورش، تا به آن حد، گَندَم
 ای دو صد نور به قبرش بارد
 مگس خوبی بود
 من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد
 مگسی را کشتم

با فنجانی چای هم میتوان مست شد
اگر اویی که باید باشد

باشد . . . !

می دانی … !؟ به رویت نیاوردم …! از همان زمانی که جای ” تو ” به ” من ” گفتی : ” شما ”

فهمیدم پای ” او ” در میان است …

پس این ها همه اسمش زندگی است....
دلتنگی ها ،
 دلخوشی ها ،
ثانیه ها ،
 دقیقه ها....
حتی اگر تعدادشان ،

 به دو برابر آن رقمی که برایت نوشته ام برسد !

انسانم !
ساکت، چون درخت سیب !
گسترده، چون مزرعه ی یونجه !
و بارور، چون خوشه ی بلوط !
به جز خداوند،
چه کسی شایسته ی پرستش من خواهد بود ؟! 

یم ساعت پیش،
خدا را دیدم قوز کرده با پالتوی مشکی بلندش
سرفه کنان در حیاط از کنار دو سرو سیاه گذشت
و رو به ایوانی که من ایستاده بودم آمد،
آواز که خواند تازه فهمیدم،
پدرم را با او اشتباهی گرفته ام !

در انتهای هر سفر
در آیینه
دار و ندار خویش را مرور می کنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش پای خسته ام
این سقف کوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در آخرین سفر
در آیینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام تا کجا
ندیده ای مرا ؟

من که تنها نیستم

هر شب را با دوستانم صبح میکنم
چه شبهایی رقم می زنیم
چه داستانهایی برای هم میگوییم
ما دوستان جدا نشدنی
پنجره و فندک و بهمن و دلتنگی تو ..