وجدانت

باکدام لالایی وجدانت را خواباندی که این چنین بی خیال من شدی

: وقـتـی .. 

خــواب .. 

بــــرایِ فــــرار از “بیــــداری” بـــاشـد !

تمــــــام شـــده ای !

شبها خوابم نمی برد..

از درد ضربات شلاق ،خاطرات روی قلبمـــ..محکم زدی..

جایش مانده!!!

به من گفت برو گورِت رو گم کن …

و حالا هر روز با گریه به دنبال قبر من می گردد !

کاش آرام پیش خودت و زیر زبانی می گفتی :

“زبانم لال !”

کجایی ...؟؟

هـــی پشتــــ این گـــــوشیجــــای شمارهگــریه امـــ را می گیـــرمـــــــ ...